എന്‍റെ ശരീരത്തിലെ
ചുട്ടുപൊള്ളുന്ന വേനല്‍ കാലമേ
നീ കണ്ടിട്ടുള്ളു...
വേണ്ടു കീറിയ
ചതുപ്പ് നിലത്തോട്‌
ചേര്‍ന്ന് നീ നടന്നിട്ടും
എന്റെയുള്ളിലെ
വസന്തം കാണാതെ പോയല്ലോ....?
ഇനി ആര്‍ക്കു വേണ്ടിയാണു
ഞാനിനിയുമിങ്ങനെ പൂക്കുന്നത്...
തായ് വേരുകളില്‍ ഞാന്‍ നിനക്കായി
ഒരു കുടം പൂഴ്ത്തി വെച്ചിട്ടുണ്ട്
അത് നിറയെ മറ്റാര്‍ക്കും കൊടുക്കാത്ത
എന്‍റെ പ്രണയത്തിന്റെ അമൃതാണ്
ഒരിക്കല്‍
നമ്മള്‍ ഈ മരുഭൂമി കടക്കും....
കര്മ്മത്തിലെക്കുള്ള
അഞ്ചാം യാത്രയില്‍ വെച്ചു
ഞാന്‍ നിന്നോട് ആ സത്യം പറയും.....
നിത്യതയിലേക്കുള്ള നമ്മുടെ
ഒടുക്കത്തെ യാത്രയായിരിക്കുമത്.....
